1. დედა
ერთხელ დედა ძალიანგააბრაზა გელამ. წადი, მომშორდი,
დაუყვირა დედამდა ზურგიშეაქცია.
„დედასარ ვყვარებივარო“, – გაიფიქრა გელამ და ოთახიდან
ფეხაკრეფით გაიპარა. კარგა ხანს იწრიალა ეზოში. რაკი დედა
უკან არ გაეკიდა და თავისებურად არ მოეფერა, დაამტკიცა,
ნამდვილად არა ვყვარებივარო. ეზოდანაც შეუმჩნევლად
გაუჩინდარდა დასასოფლო გზას დაადგა.
მიდისგელა დაუკან არ იყურება. სოფელს რომ გასცდა,ტყე
დაიწყო, მაგრამ ვერც ტყემშეაშინა. მიდის და მიდის
უკანმოუხედავად. შემოხვდა მგელი.
– სად მიდიხარო?
– დედაზე უკეთესს ვეძებო.
– ახლავე შეგჭამდი, მაგრამ ბატკანით გამაძღარი ვარ და, სულ ერთია, უკან არ ჩამოივლიო?
მგელმა პირიც არ ახლო დაგზას ბარაქა დააყარა გელამ.
შემოხვდადათვი.
– სად მიდიხარო?
– დედაზე უკეთესს ვეძებო.
– ახლავე შეგჭამდი, მაგრამ ბევრი თაფლი გეახელი და… სულ ერთია, უკან არ ჩამოივლიო?
დათვმა პირიც არ ახლო და გელამ ისევგზა განაგრძო.
შემოხვდაბერიკაცი!
– სად მიდიხარ, კარგო ბიჭოო?
– დედამ სახლიდანგამომაგდო და უკეთესსვეძებო.
– შვილად აგიყვანდი, მაგრამდედობას მაინც ვერ გაგიწევ და რა გაეწყობაო.
მიდისგელა, მიდის და შემოხვდა დედაბერი.
– სად მიდიხარ, ლამაზო ბიჭოო?
– დედაჩემმა სახლიდან გამომაგდო დადედაზე უკეთესსვეძებო.
– შვილად აგიყვანდი, მაგრამრაკი დედას გამოჰქცევიხარ, ჩემთანაც არ გაჩერდებიო.
დედაბერმაც განი მისცა და გელამ ისევ გზას ბარაქა დააყარა.
ბევრი იარა თუცოტა იარა, ერთ პატარამდინარესგადააწყდა. მდინარის ნაპირას ვიღაც
ტიტლიკანაბიჭიჩხირკედელაობდა. გელას დანახვაზე ფეხზე ადგა და მისკენ წამოვიდა.
– ვინა ხარ და საით გაგიწევიაო?
– დედამ შინიდან გამომაგდო და დედაზე უკეთესს ვეძებო.
– დედარა არისო?
– დედაის არის, ვინც გაგაჩინაო.
2. – არ ვიცი, ვინ გამაჩინაო.
– როცა წაიქცევი, ვინწამოგაყენებს დადაგაჩუმებსხოლმეო?
– არავინარ წამომაყენებს ხოლმე. მე თვითონა ვდგებიდა ვჩუმდებიო.
– საჭმელს ვინ გიმზადებსო?
– საჭმელი ხეებს ასხია. პანტა-მაჟალოთიგავდივარიოლას. ზოგჯერ კენკრასაც ვშოულობო.
– ჩაის ვინ გიდუღებს და გასმევსო?
– ჩაი არც გამიგია, წყალსა ვსვამო.
– მაშ არ იცი, დედა რა არისდა შვილი რა არისო?
– არ ვიცი. ოღონდაც გამაგებინე და მშვილდ-ისარს გაგითლიო.
მშვილდ-ისრისხსენება ძალიან გაუხარდა გელას, მაგრამ მაინც ყოყმანი დაიწყო:
– მე შინიდან გამომაგდო და შენ რას გიზამსო?
– მაინც მაჩვენე და თუ არ მომეწონება, ისევ აქ წამოვიდეთო. აი, ეს მდინარე მთლიანად ჩემია. ხან
ასე ვიხტუნოთ და ხანაც ისე, აქ ვიცხოვროთ და კენკრა ვჭამოთო.
გელას ძალიან მოეწონატიტლიკანა ბიჭის აზრი. ტანზე თავისი პერანგი ჩააცვა, ასე
სირცხვილიაო, ჩაჰკიდა ხელი და უკანდაბრუნდნენ.
ბიჭები სოფლის გზას გაუდგნენ.
იარეს,იარეს და… ეზოშირომ შევიდნენ, დედა კიბეზე იჯდადა მწარედ მოთქვამდა. სულ
ცრემლად იღვრებოდა.
– აგერ, დედა რა არისო, – დაანახვა გელამ.
დედამგაიგო შვილისხმა. წამოხტა, ეცა და გულში ჩაიკრა. ხანტიროდა და ხანიცინოდა.
ჰკოცნიდა დაეხვეოდა. შვილისალერსით რომგული იჯერა, მაშინღა შენიშნა უცხო ბიჭი.
– ეს კარგი ბიჭი საიდან მოიყვანეო?
– დედაარა ჰყავს და შენთან წამოვიყვანეო.
დედამშვილს ხელი გაუშვა და პატარაბიჭსმოეხვია:
– იუ, შვილო, რა ცოდო ხარ, რომ დედა არა გყოლია… შენ გენაცვალე და შენი ჭირიმე, დარჩი
ჩემთან და ჩემიშვილისძმა იყავი, ძმა მაინც არაჰყავსო.
პატარაბიჭისიხარულისაგანატირდა. ამან უფრო აუჩვილა დედას გული.
– ნუ ტირი, შვილო!.. ნუ ტირი, შემოგევლე!.. დარჩიჩემთან დააღარსად წახვიდე! ლამაზ
შარვალსაც შეგიკერავ და ჭრელ წინდებსაც მოგიქსოვ.
– არ წავიდეთ?! – წასჩურჩულა გელამ.
– მე აქედან ფეხს არ მოვიცვლი და შენ სადაც გაგიხარდება,იქ წაბრძანდიო.
