Երևանցին Արցախում

– Բա որ ասում էի, վրես խնդում էիր, – պատմածիս պատասխանում է Վաչիկ ձյաձյան՝ մտածկոտ պտտելով իր երկար, ալեհեր բեղերը։ Հետո սեղան է գցում, կերակրում, պատվում, խոստանում Սարոյի ջարդը տալ։ Լույսը բացվելուն պես Սարոն զանգում է։

– Էս ո՞ւր ես, – ասում է։

– Դեռ դո՞ւ ես հարցեր տալիս, այ գող ավազակ։

– Էդ գող ավազակդ քո 50 000 դրամը էս գիշեր 3 միլլիոն ա դարձրել։

– Էդ ո՞նց։

– Շատ հանգիստ։

– Նորից կա՞րտ ես խաղացել։

– Դե ինտերնետ չկար, որ օնլայն խաղայի։ Համ էլ էստեղ օնլայնը արգելված ա։

– Սարո․․․ դու անուղղելի ես։

– Ե՞րբ ես տուն գալիս։

– Էդ տանն ուրվականներ կան։

– Չկա ոչ մի ուրվական։ Քո պիցցայի սնկերը հալուցինագեն էին։ Հնարավոր ա՝ դրա հետևանքն է։

– Ես քեզ սպանելու եմ։

– Դու ինձ սիրելու ես։

– Երբե՛ք։

– Վա՛ղը։

– Վաղն՝ ի՞նչ։

– Վաղը մեր պսակադրությունն ա։

– Ոչ։

– Այո։

– Ոչ։

– Շրջափակման վերջը չի երևում, քաղցրիկս։ Դու այլընտրանք չունես։

– Նախ՝ փողս վերադարձրու, հետո թարգի խաղալ, հետո կմտածենք։

– Չի լինելու նման բան։

– Ուրեմն պսակադրություն էլ չի լինի։

– Հեչ էլ լինի․․․ վրեն, թե չի լինի, – հայհոյում է Սարոն և անջատում հեռախոսը։